ارزش عمر

قـطـارى وارد ایـستگاه مى شود. مسافران چند دقیقه مهلت دارند که به کارهایشان برسند. آنان کـه فـرصـت را غنیمت مى شمارند براى تهیه خوراک و غذا و نظافت و نماز و غیره مى شتابند و پـس از انجام کارها با آرامش دل بر جایگاه خود باز مى گردند. ولى آنهایى که از این فرصت اسـتـفـاده نـکرده و غافل بوده اند، یا به کارها نمى رسند یا از قطار عقب مى مانند. پس از حرکت قطار پشیمان مى شوند و پشیمانى سودى نخواهد داشت .
انسان ها در این دنیا مسافرانى هستند که مقصدشان آخرت است . عمر انسان مانند آن قطار سریع السـیـرى اسـت کـه بـه سرعت مى گذرد و این دنیا به منزله ایستگاه که به انسان هاى مسافر، فـرصـت انـجـام کـارهـاى خویش را مى دهد تا براى خود و براى راهى طولانى که در پیش دارند توشه اى برگیرند تا فردا پشیمان نشوند. پس باید مراقب بود و از فرصت ها استفاده کرد و از تـبـاه شـدن عـمـر و اسـتـعـداد جـلوگـیـرى کـرد. بـه قول

سعدى :
کاشکى قیمت انفاس بدانندى خلق
تا دمى چند که مانده است ، غنیمت شمرند

در اسـلام ، ارزش عـمـر بـسـتـگـى به ایمان ، عمل صالح ، بندگى خدا و اخلاق نیکو دارد. اگر کـسى عمرش را در راه تحصیل ایمان و معرفت ، بندگى خدا و کسب اخلاق انسانى صرف کند، از وقـت خود خوب استفاده کرده و در این صورت ، از ضرر و خسران در امان مانده و سعادتمند خواهد شد. امیر مؤ منان (ع ) فرمود:

(اِنَّ عُمْرَکَ مَهْرُ سَعادَتِکَ، اِنْ اَنْفَدْتَهُ فى طاعَةِ رَبِّکَ)¹
هـمـانـا عـمـر تـو، مـهـریه سعادت و خوشبختى توست به شرط آنکه ، آن را در طاعت و بندگى پروردگارت ، به پایان ببرى .

کـسـانـى که عمر خود را، ضایع کرده و اوقاتى را که خدا براى رشد و کمالشان ، قرار داده ، صـرف هـوا و هـوس نـمـوده انـد، روز قـیامت ، دچار حسرت و اندوه و عذاب الهى مى شوند و در آن روز، بـیـدار شـده و مـى فـهـمـنـد کـه نباید عمر خود را، تلف و زندگى را به بیهودگى ، مى گذراندند. از این رو، فریاد برمى آورند که خداوندا! یک بار دیگر ما را به دنیا برگردان ، تـا تـمـام لحـظات زندگى را در کسب ایمان ، عمل صالح و اخلاق نیکو، صرف کنیم و از الطاف تو، بهره مند گردیم . ولى در پاسخ آنان ، گفته مى شود: باید وقتى که در دنیا بودید، از وقت و عمرتان ، بهره مى گرفتید.²

در مـقـابـل ایـنـهـا، کـسـانـى هـستند که عمر خود را غنیمت دانسته و در راه کسب ایمان و بندگى خدا کـوشـیـده انـد و رضـاى او را جـلب کـرده انـد و در آخرت نیز، از رضاى حق و بهشت او، بهره مند خواهند شد.
اولیاى گرامى اسلام ، از پیروانشان خواسته اند که ارزش عمر را دریافته و در راه حق و حقیقت ، اطـاعـت خـدا و خدمت به خلق ، بکوشند و از صرف اوقات پرارزش زندگى ، در راه هوا و هوس شیطانى ، بپرهیزند. امیر مؤ منان على (ع ) مى فرماید:
(اِنَّ اَوْقاتَکَ اَجْزاءُ عُمْرِکَ، فَلا تُنْفِدْ لَکَ وَقْتاً اِلاّ فی ما یُنْجی کَ)³
هـمـانـا وقت هاى تو، اجزاى عمر توست . پس وقتى را براى خود، سپرى مکن ، مگر در آنچه ، تو را نجات دهد.
همچنین مى فرماید:
(اِحْفَظْ عُمْرَکَ مِنَ التَّضْییعِ لَهُ فى غَیْرِ الْعِبادَةِ وَالطّاعاتِ)⁴
عمرت را از ضایع کردن در غیر عبادت و طاعت ها، حفظ کن .
در جاى دیگر مى فرماید:
(ضِیاعُ الْعُمْرِ بَیْنَ الاْ مالِ وَالْمُنى )⁵
ضایع شدن عمر، بین امیدها و آرزوهاست .
اغتنام فرصت در زندگى